Aardbeien

Bij de groenteafdeling van de Nettorama stond een man, nog ouder dan ik, zonder zijn vrouw. Hij twijfelde of hij die doos aardbeien zou meenemen of niet. Ik hield stil waar ik liep. Op anderhalve meter van hem.

Dat doe ik wel vaker. Pas zei een man “zit” tegen zijn hond. Toen ben ik op een meter tegenover hem blijven wachten om te kijken wat die hond ging doen. “Zit”, herhaalde die man. De hond ging mij aankijken. Het ongemak werd sterker. “Zit.” Toen ging de hond gelukkig zitten. Tja.

De Nettorama-man had een aardbeiendoosje gepakt, las de aanbieding en zette het weer terug. Hij bleef treuzelen.

“Dat is geen 400 gram,” zei ik.

“Dat lijkt me ook niet,” twijfelde de man. We bekeken de andere doosjes die net zo half gevuld leken.

“Ik zou het doosje gewoon wegen”, zei ik flink luid, zodat de groenteafdelingmedewerker me duidelijk kon horen.

De man verzamelde alle moed en zei: “Ja, ik weeg het doosje.”

355 gram wees de weegschaal! “Ziet u wel”, zei ik en ik reikte de man een tweede doosje aan waaruit hij de aardbeien ging aanvullen tot de beloofde 400 gram.

Een maand geleden was het 500 gram voor diezelfde prijs!

Het gaat natuurlijk niet om aardbeien alleen. Het verhaal toont hoe de consument bespeeld wordt. Alledaagse gebeurtenissen spreken de lezer aan. De boodschap komt beter over dan wanneer je een vlammend betoog houdt.