Volgens Hippocrates wordt de ziel in de foetus geplaatst als het lichaam er klaar voor is… in de pijnappelklier via de fontanel rond de zevende maand … daarna wordt de huid gesloten. In de middeleeuwse wetenschap, in spookverhalen en bijgevolg in het katholieke geloof is er scheiding tussen lichaam en ziel. De middeleeuwse flagellanten straften hun lichamen met zweepslagen. De kerk moet niets hebben van het lichaam. De ziel is tijdloos, het lichaam sterfelijk.

Ieder mens ervaart zelf aan den lijve (wel eens) een situatie waar lichaam en geest inderdaad niet eensgezind ‘samen gaan’. Naar mate men ouder wordt, en lichamelijke ongemakken toenemen, ligt de scheiding ziel en lichaam meer en meer op de loer. Je kunt soms boos worden op je lichaam…

Vroeger, vchoecher, toen mijn jonge lichaam bijna volmaakt was, gingen mijn wakkere geest en soepel lijf gelijk op. Tegenwoordig zijn de gedachten weliswaar nog steeds wakker maar komen die er trager uit, worden deze kreukelig uitgesproken, met hese stem en zelfs soms met de verkeerde woordkeus hahaha. Ja, het lichaam heeft het zwaar te verduren: ik moedig hem aan, coach hem: “Hou vol”. Ik krijg bijv. een staaroperatie in het linkeroog. Troebele lens moet vervangen door een kunststoflens. Heel onverwacht en onlogisch ook… ik staar zelden of nooit. En zeker niet links.

Het mooie is – vind ik dan weer – dat communicatie tussen mensen alleen via het lichaam mogelijk is: knuffelen, praten, gebaren, gezichtsuitdrukking… En op zijn manier lukt dat hem nog uitstekend, hoor.