Ik was 44 jaar, in het jaar 2000, toen mijn vader overleed. Dus volwassen en zelfstandig mocht je aannemen. Toch voelde ik me een verlaten jongetje. Gek, hè?

Gisteren zat ik weer eens te mijmeren. Ik vroeg me af: “Heb ik mijn vader bedankt?” Ik realiseerde me ten volle wat die man voor me heeft betekend. Steeds vaker zie ik helder situaties voor me…. waarvan ik nu (beter) zie hoe hij tijd voor me maakte, naar me luisterde, me op weg hielp… Mijn vader deed dat subtiel. Hij heeft me piano leren spelen… dat is toch een opoffering van veel tijd?

Ik had vrede met zijn overlijden, ik had alles tegen hem gezegd, hij mocht ons loslaten. Maar heb ik hem bedankt? Er is niets meer aan te doen.

Gisteren, even later, overkwam mij de troostende gedachte: je hoeft je ouders niet (expliciet) te bedanken (tenminste niet voor jouw opvoeding). Als je je zelfstandige leven zinvol bezig bent en gelukkig bent, kansen grijpt enzovoort – zegmaar: durft te leven – zullen ze weten dat je hen dankbaar bent. Zij leven in jou! Ze zitten in je DNA. Je bent één met hen.

Eigenlijk voelde de dood van mijn vader alsof toen pas mijn navelstreng werd doorgeknipt.