Bijna alles kan symbolisch zijn in een roman. Kleuren hebben symbolische betekenis. Als schrijver gebruik je dat. Water, vuur, aarde en lucht…. Iets drie keer laten gebeuren heeft betekenis. Symbolen werken als dromen: de beelden smeken om magische betekenis. Zo bemerkte ik dat in al mijn vier boeken ‘het zwembad’ herhaaldelijk voorbij kwam. Wat zou dat betekenen?

De week erop volgend, zelfde dag zelfde tijd, gingen Nelly en ik zonder onze moeder. Laat in de middag was het. We liepen het tunneltje onder en wachtten op de bus, geelbruin was die. Die reed van de Groene Zoom naar Zuidplein. Je betaalde bij de chauffeur en kreeg een groen kaartje voor kinderen. We hadden onze zwemkleren in een zwemtas. Die was er speciaal voor. Blauw met witte biezen. Een wit koord was zodanig in de tas geregen dat je er de bovenkant mee kon dicht trekken. Aan de binnenkant was een rubber laagje voor als je handdoek nat was.

De bus stopte pal voor de ingang van het Sportfondsenbad. We gingen niet door de vooringang maar een stukje verderop, door een metalen deur. Je daalde af in de kelder. Alle zwemleskinderen wachtten daar in een brede rij. Langs het plafond van de kelder liepen enorme buizen. Voor het water van het zwembad natuurlijk. Ook stonden er ketels. Het was er flink warm. We stonden al een tijdje buizen langs het plafond te bestuderen toen de rode deur open ging. Een badmeester liet ons binnen. Iedereen wist waar die naartoe moest, maar ik niet. Nelly wist het wel. We liepen een lange kleedkamer in – een kleedhal was het – waar moeders hun zoontjes hielpen omkleden. Allemaal blote billen en blanke lulletjes.

“Hier gewoon je kleren ophangen”, zei Nelly, gehaast, want zij moest zichzelf ook omkleden. “Ja, maar dan zien ze mijn blote eh eh kont”, protesteerde ik. “Niet als je het snel doet. En wat geeft dat?”, zei ze. “Je moet me helpen”, probeerde ik. “Mijn handdoek vasthouden.” “Oké, maar schiet op. Ik moet me ook verkleden.” Nelly was een lieve zus. Terwijl Nelly mijn handdoek uit mijn tas haalde, trok ik mijn jas en schoenen uit en ging ik op het bankje staan. Want het was nat op de grond. Ik deed mijn truitje uit en mijn onderhemdje. Dat kon ik zelf. Ik bukte me om mijn kousen uit te doen. Dat was lastig, staande op één been, op die bank. Ik leunde tegen de muur en hield mijn balans, ook met de tweede kous. Wiebel, wiebel.

“Nu moet je mijn handdoek hier houden”, fluisterde ik, onhoorbaar voor de mevrouw die anderhalve meter naast ons een jongetje aan het uitkleden was. Nou ja, die kan zichzelf niet uitkleden, dacht ik nog.  “Hoger, hoger!” fluisterde ik. “Adrie, schiet op”, zei Nelly. Ik trok mijn korte broek uit en hing die netjes naast mijn jas aan de kapstok. Nu werd het spannend. Mijn zwembroek lag klaar. Als ik mijn onderbroek uit had, mocht ie niet op de grond vallen, want dan werd ie nat. “Hoger. Je zakt”, fluisterde ik. Nelly’s armen begonnen moe te worden. Ik trok mijn onderbroek uit en hing hem omzichtig onder mijn korte broek, uit zicht. Want ik had al gezien dat er een beetje geel van de plas in was. Toen liet Nelly gewoon de hele handdoek zakken!!

“Hallo, kiekeboe”, lachte ze. Ik stond he-le-maal naakt, op de bank. Ik schrok, ik wankelde. “Nee, hoor”, zei ze en voordat iemand mij had gezien schermde zij mijn naaktheid weer af. “Of toch…” Ze liet de handdoek helemaal zakken en legde hem op het bank.

“Nou, ik ga.” Trillend van de schok bukte ik om mijn zwembroek op te rapen. Ik hield hem voor mijn schamele delen, maar besloot hem meteen aan te trekken. Mijn voet bleef in het kruis steken. Men moet rustig zijn om een zwembroek aan te trekken. “Nelly, stom jong,” stond ik te mopperen.

In de verte hoorde ik Nelly schateren. Eenmaal in veiligheid beredeneerde ik dat de kans klein was dat iemand mij naakt had gezien. En als het al was gebeurd dan kende zo’n iemand mij niet. Even later liep ik onopvallend met een jongetje mee dat ik kende. Hij liep een stenen trap op en voilá, daar kwam je bij het eerste bad uit, bij de grote houten bak met plankjes en kurkjes. Daar moest ik zijn. Ik pakte de mooiste er tussenuit. Even later kwam Nelly in haar zwarte zwempak en met haar witte badmuts. Ze moest nog steeds lachen.