Er zijn zes basis-emoties: vreugde, verdriet, woede, angst, walging en verbazing.

Ze zijn universeel, elke peuter overal ter wereld leert ze… door spiegeling. De truc is: een mens drukt in zijn gezicht uit dat hij verdrietig is en een ander ‘leest’ die stemming. Daar zijn geen woorden voor nodig. Autisten hebben moeite met dit ‘lezen’, doordat ze minder spiegelneuronen hebben. Apen, honden en zelfs dolfijnen kunnen ook bepaalde stemmingen lezen.

Knap hè? Een goede acteur kan die stemmingen in gezicht en gebaar acteren.

Vroeger, toen de kleuterschool nog serieus omging met specifieke peuterleerdoelen ipv lezen en schrijven, werd er aandacht besteed aan dat spiegelsysteem. Want je moet de emoties wel leren ‘lezen’ voor je vijfde anders leer je het nooit meer.

Rembrandt leerde deze stemmingen te schilderen… dan keek hij ‘verbaasd’ in de spiegel en maakte een zelfportret. Daarom heeft ie zoveel zelfportretten getekend.

Dus als je je boos voelt, krijg je een boos hoofd. Een boos hoofd is besmettelijk… anderen gaan dan ook boos kijken. Met een blij hoofd dito eender… Het systeem is knap: niet alleen lees je de gelaatstrekken en neem je ze over, je maakt ook vanzelf neurotransmitters/-peptiden aan die jou in diezelfde stemming brengen! Je kunt jezelf blij maken door een blij gezicht te trekken!! Nou, moe. Probeer het maar.