Op school leer je het niet. Het gebruik van de … Ze komen niet voor in zakelijke teksten. Allicht, want ze staan voor:  twijfel, aarzeling, ‘met stomheid geslagen zijn’, denkpauze …  Die de zender ondergaat. En de hele santenkraam aan nuances daarvan.

In al die tweeëndertig jaar dat we getrouwd zijn… emotionele scènes, zeker!… In elke verhouding botert ’t weleens niet… Dat we erop het ogenblik lelijk in zitten, akkoord!… Dat klopt wel… Maar dat hebben we wel meer bij de hand gehad… We zijn nog veel ergere dingen te boven gekomen!… ’t Is het eind van de wereld niet!… Maar om te gaan roepen dat we aan de bedelstaf toe zijn?… Totaal berooid zijn! Ons huis worden uitgegooid!… Alles kwijt zijn!… De gevangenis ingaan!… Belachelijk! Hoe haalt ze ’t in d’r hoofd!… Daar protesteer ik tegen!… Die arme snoezepoes. Ik ben natuurlijk de laatste die ’t haar kwalijk neemt!… ’t Is allemaal heel begrijpelijk!… Daarginds, in dat huisje van ‘r krijgt ze natuurlijk de wildste ideeën!…De hele godganse dag in haar dooie eentje!… En maar piekeren!… Zich kwellen!… Ze raakt er bezeten van!… Ze windt zich op!… Ze windt zich op!… Ze beseft niet meer wat ze doet!… Ze ziet en ze hoort dingen die er niet zijn!…

Ideaal in een gesprek… de spreker neemt een spreekpauze, maar behoudt de spreekbeurt. Die pauze kan de duur hebben van één zucht, maar ook van een wandeling naar de keuken en weer terug. In dat moment van zwijgen draaien de denkraderen. Als lezer zie je het fronsen van wenkbrauwen, het ophalen van schouders, het wanhopig zwaaien van armen, het hoofd bonken tegen de muur… allemaal door die puntjes.