Humor is een verbond tussen mensen. Met mijn beste vriend Hans heb ik een bijzondere humor ontwikkeld. Met mijn zoon heb ik dikke pret bij lolletjes waar verder niemand in de wereld om kan lachen. Met mijn dochter trouwens ook, maar weer anders.

Pas op met humor als je een boek schrijft. Niet iedereen heeft hetzelfde gevoel erbij. Al gauw gaat de lol eraf, humor gedijt dikwerf niet lang (hahaha).

Maar. Ik heb een tip. Gegeven het bovenstaande – dat humor een verbond is – kun je tussen je personages een zekere consequente soort humor beschrijven. Kinderen en katholieken lachen om poep-en-piesgrapjes, pubers lachen om gewelddadige grapjes, pasgetrouwden lachen om seksjuwelen grapjes. De lezer zal de humor waarderen, mits hij zich verplaatsen kan in de personen die dat verbond hebben ontwikkeld.

“Vrijdag had ik toch een leraar boos gemaakt”, ging ik doodgemoedereerd verder. Niemand luisterde. Yvonne en Els overlegden of ze niet nu naar huis zouden gaan. “Boos dat ie was”, merkte ik op. “Hee, ik ben wat aan het vertellen. Hee, ha, ha, ha. We brengen jullie straks netjes naar de tram. De laatste gaat om, nou?”, sprak ik. “Half één”, zei Els. “Oh, we hebben tijd. Dus die leraar. Het was bij Engels. Die zegt…”

Ik zette de naald voorzichtig op de plaat. “…die zegt… zo, dat is lekkere muziek… eens kijken…Oh Roxy Music… Van de LP More than this…oh, er is meer. Wat was ik nou aan het vertellen?”, vroeg ik. Ik wankelde. “Dat een leraar boos was geworden”, vulde Yvonne aan. “Waarom was hij boos geworden??”, vroeg ik. “Ja, dat ging jij ons vertellen. Ha, ha, ha”, zei Els. Ik keek in het glas brandewijn en nam een slok. “Zou je niet beter stoppen met drinken?”, stelde Yvonne voor. Ik zette het halfvolle glas op de vensterbank…of toch niet…of toch wel…ik hield hem maar in mijn hand. Veiliger…hoefde ik hem niet steeds op te pakken en neer te zetten.

“Die leraar Engels. Die zei dat hij niet steeds dezelfde vingers wilde zien. ‘Ik wil niet steeds dezelfde vingers zien’, zegt hij. Dus ik steek mijn middelvinger op…moest ik eruit, nou ja.” Hans zat slapjes te grinniken. “Tsss”, deed hij verongelijkt. “Stak je een middelvinger op…niet steeds dezelfde vinger. Ha, ik las vanmiddag een leuke kuttak…kuttonk …contactadvertentie in de krant”, begon Hans. Els en Yvonne gingen staan. “We gaan”, sprak Yvonne gedecideerd. Els trok haar rokje glad. Ik maakte aanstalten om haar te zoenen. Ze duwde me zachtjes opzij.

“Een contactadvertentie: Verlegen man van 60 zoekt vrouw met opwindende stem om mee te telefoneren”, dreunde Hans voort. “Ha, ha, ha. Hoeft niet erotisch maar liever wel.” Ik moest erg lachen. “Moet je opletten, daar gaan ze nog een hele sekstelefoonlijn voor opzetten. Dat levert geld op… Jullie gaan weg. Oh. Els, ik bel je straks voor het slapen gaan nog even.” “Als je het maar laat”, blafte ze. “Ik ben nog niet klaar met de advertentie”, riep Hans. “Dus opwindende stem. Hij wil niet in het echt afspreken in verband met verlegenheid, die 60-jarige man. Dus die vrouw ha, ha, ha mag onaantrekkelijk zijn.”

“Ik las pas ook een advertentie”, zei ik. “Wie wil het wel eens in de auto doen met mij? Ben gehuwd dus mondje dicht. Voorkeur voor jonge meid met plat Rotterdams accent.” Ik lag in een deuk van het lachen, ik brulde het uit. Wat ook overdreven was. Hans hinnikte als een paard, luid en snuivend. Intussen hadden Els en Yvonne hun jas aangedaan. Wij hielden het gewoon bij ons spijkerjasje.

“Ik weet er nog een”, brulde Hans met woest ezelgebalk. Ik goot snel het restantje brandewijn naar binnen. We liepen de trappen af. Hans kwam niet bij van het lachen. Dat galmde stevig in die trappenhal. “Welke getrouwde meid/vrouw zoekt net als ik een lekkere maandagwip om de week goed te beginnen?” gierde hij. “Echt het stond er. Om de week goed te beginnen. Bel mij als je man naar zijn werk is.”

“Whaaaaaa”, deed ik. Loeiend en gierend stapten we naar buiten. Hans en ik liepen achter Els en Yvonne aan, die er flink de pas in zetten. Gelukkig was de tramhalte niet ver en kwam de tram snel. Zwijgend stapten de dames in na een vluchtig kusje.